του Μπάμπη Μπιλίνη
Δυστυχώς δεν είναι μόνο η κρίση χρέους της χώρας
Ή μάλλον πώς φτάσαμε στην κρίση χρέους:
Το μεσημέρι της Καθαρής Δευτέρας του 2015 πήγα στην εκδήλωση του Δήμου Περάματος και της Περιφέρειας Αττικής στον χώρο του «Περιβαλλοντικού Πάρκου». Είναι εκεί που υπήρχε η παλιά χωματερή σκουπιδιών στην περιοχή λεωφόρου Σχιστού στο Πέραμα μέχρι την αρχή της δεκαετία του 1990.
Το «Περιβαλλοντικό Πάρκο» εγκαταλελειμμένο, οι ξύλινες κατασκευές και τα ξύλινα σπιτάκια διαλυμένα φαίνεται ότι μετά το τέλος των κύριων εργασιών πριν κάμποσες δεκαετίες, δεν έχει γίνει καμιά συντήρηση του χώρου και των εγκαταστάσεων.
Ο χώρος όμως από φυσική άποψη είναι πολύ ωραίος, η θέα στη στενή λωρίδα θάλασσας, που χωρίζει το Πέραμα από Σαλαμίνα καταπληκτική και θα μπορούσε να αποτελέσει μια ανάσα για τους κατοίκους των δήμων του Πειραιά. Αντί όμως να αποτελεί χώρο χαράς για τους πολίτες μετατράπηκε σε μνημείο «του πώς απαξιώνουμε τις κοινωνικές επενδύσεις, αφού πρώτα διασπαθίσουμε αρκετά εκατομμύρια ευρώ στους κρατικοδίαιτους εργολάβους».
«Διαχειριστής» (μεγάλα λόγια λέμε) είναι ο ΕΣΔΝΑ, ενώ ιδιοκτήτης του χώρου κατάφερε πριν χρόνια να εμφανίζεται η Εκκλησία της Ελλάδος. Ο ΕΣΔΝΑ δέχτηκε να πληρώνει τα αρκετά τελευταία χρόνια νοίκι στην Εκκλησία, που έτσι κατοχύρωσε την ιδιοκτησία της, που με μια μεγάλη ταμπέλα στην είσοδο το διαλαλεί. Εξ άλλου σε μια άκρη του πάρκου πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου φτιάχτηκε και μοναστήρι(;).
Από το 2012 ο ΕΣΔΝΑ είναι διαβαθμικός φορέας Τοπικής Αυτοδιοίκησης με συμμετοχή της Περιφέρειας Αττικής και πρόεδρος του ο εκάστοτε Περιφερειάρχης Αττικής. Η σημερινή εκδήλωση πέρα από την εορταστική χαρά, που πρόσφερε στους κατοίκους της περιοχής είναι και μια υπόσχεση της Περιφερειάρχη Ρένας Δούρου, όλης της Περιφερειακής Αρχής, του Δήμαρχου Περάματος Γιάννη Λαγουδάκη, του Δήμου Περάματος, του ΕΣΔΝΑ, αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι το Περιβαλλοντικό Πάρκο θα επισκευαστεί, θα συντηρηθεί και θα λειτουργήσει για τους κατοίκους των Δήμων του Πειραιά και του λεκανοπεδίου της Αθήνας.
ΥΓ. Η βόλτα στην θάλασσα, στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη μου επιφύλαξε μια ευχάριστη έκπληξη. Ανάμεσα σε λαμαρίνες και σιδερένια κοντάρια, σε ένα κατάρτι καθότανε ένας αιγαιόγλαρος. Αυτό το είδος γλάρου με το κατάμαυρο κεφάλι και το μικρότερο μέγεθος από τον κοινό γλάρο, που η ανθρώπινη εξάπλωση τον περιόρισε σε ακατοίκητες βραχονησίδες του Αιγαίου. Η φύση επιμένει, εμείς;
Μπάμπης Μπιλίνης
