Στην αρχή μάς σκυλόβρισαν . Μάς ταπείνωσαν .
Μάς γέμισαν ενοχές . Μετά άρχισαν οι σφαλιάρες . Κι οι εκβιασμοί , οι απειλές .
Τις υπομείναμε με σκυφτό κεφάλι .
Κάτσαμε τιμωρία 5 ολόκληρα χρόνια . Γογγύσαμε . Αναστενάξαμε .
Νιώσαμε τα γόνατά μας να τα χτυπάει βαριοπούλα . Χάσαμε το χαμόγελό μας .
Είδαμε να μην υπάρχουν ασθενοφόρα . Να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα . Να στερούνται τα παιδιά μας ως και τα βασικά . Αλλά κάτσαμε υποφέροντας σ ένα είδος κάθαρσης .
Σε μια τραγωδία χωρίς τέλος .
Είδαμε αυτοκτονίες . Φίλους να γκρεμίζονται . Τους πατεράδες μας να ψάχνουν το φθηνό μακαρόνι . Τους γείτονές μας να ψάχνουν κάδους . Ανθρώπους ανέργους, φίλους ν απολύονται, άλλους να βάζουν λουκέτο . Τη ζήσαμε την απελπισία ως το τελευταίο μας κύτταρο . Την είδαμε σε μάτια .
Το ένα μέτρο μετά το άλλο . Τρομάξαμε .
Δεν ξέραμε για πού πάμε, τι θ απογίνουμε, πού θα πάει όλο αυτό . Μάς κύκλωσε ο τρόμος .
Μάς εξόντωσε .
Και είπαμε να πιαστούμε από ένα κλαράκι , από το τίποτε,
να σηκώσουμε λίγο κεφάλι , να σταματήσουμε τ αδιέξοδο .
Ανάγκη μεγάλη όμως, να μη μείνουμε άλλο ακίνητοι . Να κάνουμε κάτι για μας και τα παιδιά μας . Έστω ελάχιστο .
Και θα μάς πει ο Σόιμπλε τώρα πως μάς λυπάται ; Τώρα ; Τόσα χρόνια ποιος λυπήθηκε που γίναμε ένα τεράστιο εργασιακό κάτεργο
που σφίγγαμε ζωνάρι και βλέπαμε κάθε βασικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας να ευτελίζεται και να απαξιώνεται ; Ποιος ;
Άι στο διάολο κύριε Σόιμπλε !
Κι εσύ και το ευρώ σου !
Στο διάολο !
Μάς γέμισαν ενοχές . Μετά άρχισαν οι σφαλιάρες . Κι οι εκβιασμοί , οι απειλές .
Τις υπομείναμε με σκυφτό κεφάλι .
Κάτσαμε τιμωρία 5 ολόκληρα χρόνια . Γογγύσαμε . Αναστενάξαμε .
Νιώσαμε τα γόνατά μας να τα χτυπάει βαριοπούλα . Χάσαμε το χαμόγελό μας .
Είδαμε να μην υπάρχουν ασθενοφόρα . Να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα . Να στερούνται τα παιδιά μας ως και τα βασικά . Αλλά κάτσαμε υποφέροντας σ ένα είδος κάθαρσης .
Σε μια τραγωδία χωρίς τέλος .
Είδαμε αυτοκτονίες . Φίλους να γκρεμίζονται . Τους πατεράδες μας να ψάχνουν το φθηνό μακαρόνι . Τους γείτονές μας να ψάχνουν κάδους . Ανθρώπους ανέργους, φίλους ν απολύονται, άλλους να βάζουν λουκέτο . Τη ζήσαμε την απελπισία ως το τελευταίο μας κύτταρο . Την είδαμε σε μάτια .
Το ένα μέτρο μετά το άλλο . Τρομάξαμε .
Δεν ξέραμε για πού πάμε, τι θ απογίνουμε, πού θα πάει όλο αυτό . Μάς κύκλωσε ο τρόμος .
Μάς εξόντωσε .
Και είπαμε να πιαστούμε από ένα κλαράκι , από το τίποτε,
να σηκώσουμε λίγο κεφάλι , να σταματήσουμε τ αδιέξοδο .
Ανάγκη μεγάλη όμως, να μη μείνουμε άλλο ακίνητοι . Να κάνουμε κάτι για μας και τα παιδιά μας . Έστω ελάχιστο .
Και θα μάς πει ο Σόιμπλε τώρα πως μάς λυπάται ; Τώρα ; Τόσα χρόνια ποιος λυπήθηκε που γίναμε ένα τεράστιο εργασιακό κάτεργο
που σφίγγαμε ζωνάρι και βλέπαμε κάθε βασικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας να ευτελίζεται και να απαξιώνεται ; Ποιος ;
Άι στο διάολο κύριε Σόιμπλε !
Κι εσύ και το ευρώ σου !
Στο διάολο !
Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δεν γυρίζω.
